Blok w partnerstwie definicja

Co znaczy:

Formuła PPP może być do finansowania inwestycji

Blok w partnerstwie

Partnerstwo publiczno – prywatne i koncesja na roboty budowlane albo usługi to rozwiązania, które mogą być zastosowane do przygotowania i realizacji inwestycji obejmującej blok operacyjny. Umożliwia to Ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o Partnerstwie publiczno – prywatnym.

obszar publiczny i prywatny mogą, na gruncie PPP, budować albo remontować obiekty budowlane, świadczyć usługi albo dokonywać innych czynności, o ile będzie to połączone z utrzymaniem albo zarządzaniem składnikiem majątkowym, który jest używany do realizacji przedsięwzięcia publiczno-prywatnego albo jest z nim związany. Dotyczy to również inwestycji szpitalnych.

Przyspieszenie inwestycji

Taka unikalna formuła współpracy ma sporo zalet. Pozwala na przyspieszenie mechanizmów inwestycyjnych przez finansowanie inwestycji ze źródeł zdobytych poprzez partnera prywatnego (pełne albo uzupełniające), szybsze i lepsze wdrożenie projektów przez użycie wiedzy i doświadczenia partnera prywatnego, w szczególności gdy docelowo ma on być operatorem realizowanego obiektu, i sposobność obniżenia całkowitych wydatków przedsięwzięcia. Właściwością charakterystyczną ustawy o PPP jest fakt, iż swoboda stron w kształtowaniu postanowień umowy PPP jest bardzo spora. Zwłaszcza, w ramach dostępnych schematów PPP, istnieje sposobność powołania wspólnej firmy celowej, której jedynym zadaniem byłoby realizacja przedsięwzięcia PPP. Taka firma, której udziałowcami byliby obaj partnerzy, może wziąć na swe barki ciężar odpowiedzialności z tytułu przedsięwzięcia i, będąc organizacją ściśle wyspecjalizowaną, efektywnie je realizować.

Koncesja na roboty

Wg Ustawy z dnia 9 stycznia 2009 r. o koncesji na roboty budowlane albo usługi koncesja jest typem zamówienia publicznego, gdzie zamawiający zleca wykonanie ustalonych robót budowlanych albo usługi wykonawcy w zamian za płaca w formie prawa do korzystania z przedmiotu zamówienia - obiektu budowlanego. Wykonawca ma więc prawo „odmieszkać“ poniesione na inwestycje nakłady, przez prawo pobierania opłat za korzystanie ze zrealizowanego obiektu. Co nadzwyczajnie istotne w razie koncesji, to koncesjonariusz ma ponieść nakłady na element koncesji, a ewentualna płatność koncesjodawcy na rzecz koncesjonariusza nie może prowadzić do odzyskania całości związanych z wykonywaniem koncesji nakładów. Innymi słowy, to koncesjonariusz ponosi w zasadniczej części ryzyko ekonomiczne wykonywania koncesji, jako iż kluczowa część jego płaca pochodzić musi z prawa do korzystania z przedmiotu koncesji. Koncesjonariusz musi więc wybudować taki przedmiot, albo świadczyć taką usługę albo usługi, aby móc samodzielnie odzyskać zasadniczą część zainwestowanych w przedmiot nakładów w wyniku swego prawa do korzystania z obiektu.

Fazy przedsięwzięcia

Obie powyższe instytucje mogą znaleźć wykorzystanie przy realizacji inwestycji obejmującej budowę bloku operacyjnego. W obu powyższych sytuacjach, aranżacja organizacyjna w swoim w najwyższym stopniu prawdopodobnym i typowym wariancie, obejmować będzie następujące fundamentalne przedmioty prawne, organizacyjne i finansowe. Po pierwsze, partner publiczny przekaże nieruchomość konieczną do realizacji inwestycji. Po drugie, na tak przekazanym gruncie partner prywatny zrealizuje inwestycję (blok operacyjny), a uczyni to na podstawie poprzez siebie przygotowanych projektów, uzyskanego pozwolenia na budowę i za uzyskane poprzez siebie środki finansowe (ewentualnie uzupełnione o środki pochodzące od partnera publicznego – co ma znaczenie przy modelu PPP, na przykład o kredyt bankowy uzyskiwany poprzez partnera publicznego, który ma zazwyczaj dostęp do finansowania bankowego na korzystniejszych warunkach). Po trzecie, po zakończeniu inwestycji, partner prywatny kierując działalność bloku operacyjnego, pobierał będzie koszty za jego używanie, a z opłat tych pokrywał będzie wydatki funkcjonowania (w tym wydatki obsługi kredytu budowlanego zaciągniętego na realizację inwestycji). koszty te obejmują koszty od powiatu – tzw koszty za gotowość (z angielskiego: availability payment), które stanowić będą formę realizacji obowiązków ustawowych obciążających pow. w dziedzinie zapewnienia warunków ochrony zdrowia, od szpitala - podstawowego odbiorcy przedmiotowych usług, opłatę za medyczną część usług kupowanych od operatora bloku operacyjnego, a od innych (niepublicznych) podmiotów pełną i jednolitą opłatę za korzystanie z bloku operacyjnego.

Ryzyko partnera

Podstawowa różnica, na którą warto zwrócić uwagę, jest taka, iż o ile w modelu PPP, obaj partnerzy mniej albo bardziej razem realizują dane przedsięwzięcie (tu: blok operacyjny), to w modelu koncesji, koncesjonariusz (wykonawca i docelowy operator bloku operacyjnego) czyni to samodzielnie bez włączania podmiotu publicznego ani w realizację ani także w późniejsze kierowanie blokiem operacyjnym. zazwyczaj w modelu koncesji ryzyko gospodarcze obciąża partnera prywatnego bardziej niż ma to miejsce w modelach PPP.

Warto zwrócić uwagę na konieczność zapewnienia poprzez szpital, przy którym dany blok operacyjny zrealizowano, dalszej opieki medycznej nad pacjentami bloku operacyjnego pochodzącymi od innych - niepublicznych podmiotów użytkowników bloku. Niezbędne będzie na pewno wypracowanie takich procedur i rozwiązań organizacyjnych, by opieka taka była w zapewniona na takim samym poziomie, jak dla wszystkich innych pacjentów ubezpieczonych w NFZ. Zapewnienie komfortowego poziomu bezpieczeństwa takich pacjentów jest warunkiem koniecznym szerokiego „sprzedawania“ usług podmiotom niepublicznym, co natomiast jest warunkiem finansowego powodzenia całego przedsięwzięcia i bez czego nowy blok operacyjny dla szpitala publicznego nie stworzenie.

Który schemat wybrać?

Wybór jednej z powyższych instytucji (PPP czy koncesja), zależeć będzie od szeregu uwarunkowań, z których główna wydaje się być odpowiedź na pytanie, jaka część dochodów bloku operacyjnego pochodzić będzie ze źródeł „prywatnych“. Jeśli projekcje finansowe wykażą, iż przewarzająca część dochodów bloku operacyjnego stanowić będą koszty za usługi dla pacjentów szpitala i podmiotów (klientów) niepublicznych, a zasilanie w formie koszty za gotowość stanowić będzie mniej niż połowę dochodów bloku operacyjnego, możliwy będzie do wykorzystania, lecz nie niezbędny będzie schemat koncesji. W przeciwnym wypadku, tj. kiedy koszty za gotowość stanowić będą więcej niż połowę dochodów bloku operacyjnego, wykorzystanie znajdzie schemat PPP.

Do zrealizowania skutecznego przedsięwzięcia typu PPP ( albo koncesji) konieczna jest bardzo dobra komunikacja pomiędzy partnerami i wzajemne zrozumienie swych potrzeb i możliwości. Partner publiczny nie może oczekiwać od partnera prywatnego, iż ten odegra rolę dostawcy kapitału i wykonawcy zleconych poprzez stronę publiczną zadań. Z drugiej strony, podmiot prywatny musi mieć świadomość, iż jego partnerem jest strona, na której ciążą określone prawem wymagania powiązane z zaspokajaniem potrzeb lokalnej społeczności, ograniczenia wynikająca z gospodarowania środkami publicznymi, a również nieraz (niestety) określone uwarunkowania polityczne, a więc czynniki i ograniczenia, z którymi prywatny podmiot gospodarczy nie spotyka się w „normalnej” praktyce rynkowej.

Inne rozwiązania

Pomimo wyżej wspomnianych ograniczeń, partnerstwo publiczno – prywatne to fenomenalna szansa na połączenie wiedzy, doświadczenia, dogłębnej znajomości przedmiotu poprzez partnera prywatnego z zasobami partnera publicznego i ogromem rynkowych możliwości, jakie daje konieczność zaspokojenia poprzez niego potrzeb lokalnej społeczności ( albo realizacja zadania publicznego. w razie koncesji, której o sporo bliżej do tradycyjnego zamówienia publicznego, kwestią drażliwą może być zakres ryzyka i rozmiar nakładów, jakie musi ponieść koncesjonariusz – podmiot prywatny.

Ustawy o PPP i o koncesjach, stwarzają warunki do tworzenia, w celu realizacji inwestycji publicznych, różnorodnych struktur prawnych organizacyjnych i finansowych, Wspomniane wyżej rozwiązania finansowe to raptem czubek góry lodowej możliwych do implementacji struktur. Inne rozwiązania to na przykład leasing finansowy ( albo operacyjny, forfaiting, czy także, uzupełniająco ( albo wyłącznie, fundusze unijne. Tak faktycznie, sposób wynagradzania i jego wysokość zależy w większości od alokacji ryzyk związanych z przedsięwzięciem. Im więcej ryzyk przejmie na siebie partner prywatny, im są one poważniejsze, tym większe będzie jego wynagrodzenia i tym większy wydatek poniesie szpital.

W każdym jednak wypadku, warte podkreślenia jest, iż dla skutecznej realizacji inwestycji w dziedzinie publicznej służby zdrowia niezbędne jest zaangażowanie finansowe partnera publicznego. Założenie, iż publiczna jednostka ochrony zdrowia jest w stanie wygenerować strumień przychodów wystarczający nie tylko na pokrycie wydatków świadczonych usług medycznych, lecz także na pokrycie zwrotu wydatków inwestycji budowlanej, jest niebezpieczną iluzja. Doświadczenia w tym zakresie, w pierwszej kolejności zagraniczne, lecz i polskie, wykazuje, iż dobrze zarządzane jednostki „publicznej” ochrony zdrowia z powodzeniem wypracowują strumień przychodów wystarczający na pokrycie wydatków działalności medycznej, w żadnym jednak wypadku nie są w stanie wygenerować dodatkowego strumienia przychodów w wysokości wymaganej dla zwrotu inwestycji. W tym, zakresie niezbędne jest finansowe wsparcie partnera publicznego, do którego to wsparcia, nota bene, partner publiczny jest zobowiązany z racji na jego powinności ustawowe w dziedzinie tworzenia warunków dla zapewnienia ochrony zdrowia dla obywateli..