Słuszny cel - błędna realizacja definicja

Co znaczy:

wydatki świadczeń obowiązkiem statystycznym

Słuszny cel - błędna realizacja

Utworzenie organu administracji rządowej zajmującego się wyceną świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych to właściwy kierunek. Jednak zastosowanie do zbierania danych o kosztach obowiązku statycznego z niejasną rolą Prezesa GUS to ścieżka do nikąd.

Robert MołdachAutor: Pracodawcy RP

W dobie deficytu środków publicznych i dynamicznie rosnących wyzwań zdrowotnych starzejącej się i wymagającej populacji, ustanowienie Agencji Taryfikacji Świadczeń Medycznych jest działaniem odpowiadającym współczesnym wyzwaniom. Jednak przedłożone do oceny rozwiązania nie realizują lub nie wspierają ambitnych celów. Na pierwszy plan wysuwa się brak propozycji algorytmu, jakim ma się posługiwać Agencja przy ustalaniu taryfy. Zbieraniu danych o kosztach powinien towarzyszyć pomiar jakości świadczeń. Tylko przez powiązanie jakości z kosztem można myśleć o wskazaniu optymalnej taryfy. W przeciwnym razie można jedynie operować definicją wydatków średnich, min. albo max.. Projekt nie opisuje również w jaki sposób badanie statystyczne z zakresu wydatków realizacji świadczeń miałoby się znaleźć w Programie Badań Statystycznych Statystyki Publicznej ustalanym w drodze rozporządzenia poprzez Radę Ministrów. Ustawa zakłada gdyż zastosowanie obowiązku statystycznego, którego zakres opiniuje działająca przy Prezesie Porady Ministrów Porada Statystyki na podstawie propozycji przygotowanej poprzez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Idąc dalej, Agencja Taryfikacji nie może zastąpić Prezesa GUS w prowadzeniu samego badania statystycznego na gruncie ustawy o statystyce publicznej. Agencja nie spełnia ustawowego warunku – nie gromadzi w innym celu danych o kosztach świadczeń. Może co najwyżej takie badanie prowadzić razem z Prezesem GUS. W regulacji niezbędne jest doprecyzowanie, kto będzie organem prowadzącym badanie statystyczne statystyki publicznej – GUS, czy GUS łącznie z Agencją Taryfikacji. Wyjaśnienia wymaga także opłata GUS za współudział w realizacji badania. Ustawa o statystyce publicznej tego nie przewiduje. W czasie gdy największy wydatek regulacji mogą ponieść sami świadczeniodawcy. Prawo tylko w specjalnych sytuacjach przewiduje odpłatność za wykonywanie stałych, dodatkowych czynności przygotowywania i przekazywania danych statystycznych. Nie ma miejsca na refinansowanie inwestycji w mechanizmy informatyczne i szkolenia, a samo refinansowanie wydatków bieżących badania ma charakter opcjonalny. Co prawda uzasadnienie do ustawy wspomina o umowach ze świadczeniodawcami – tylko, iż sama klasyfikacja o tym milczy. Zamiast operować orężem obowiązku statystycznego, Minister Zdrowia powinien tworzyć warunki, gdzie dzielnie się wiadomością o koszcie dawałoby korzyść świadczeniodawcy. Nie powinno mieć charakteru kosztownej powinności, realizowanej na domiar złego w bliżej nieokreślonej konstelacji Porady Ministrów, Porady Statystyki, Prezesa GUS i samej Agencji Taryfikacji.